...Belki...Acaba...Tuğla...Klarnet...Hüsnü...Rakı...

Hiç olur mu bazen size de...Anlatmak istediğin çok şey varken etrafa...
Söylemek istediklerin dolup taşmışken bardağından...
Ama konuşacak bile takat bulamazsın kendinde...
Kendinizi anlatmaktan yorulur musunuz mesela...
Ve bu yorgunluk daha da fazla kapatır mı kapılarınızı...

Üniversite yıllarında bir arkadaşım demişti bana...
Bir tarafın kalabalıklarla dolu,kalbinin içi çevrendekilere sevgiyle dolu...
Ama bir tarafın tuğlalarla örülü diye...
Ve sen bir tuğlana bile dokunulmasına müsaade etmiyorsun diye...

İlk defa o zaman düşünmüştüm nedenini...
Belki de korunma mekanizması demiştim kendi kendime...
Belki yaradılış
Belki sonradan kazanılmış...

Ama hala duruyor orada sapasağlam tuğlalarım...
En sevdiklerimin bile dokunamadığı...
Belki bazen kendimin bile dokunamadığı...

Arkasında belki zaaflarım,korkularım gizli...
Belki sırlarım kimsenin bilmediği...

Sanki çoğu zaman iki kişi yaşıyorum ben hayatı...
Birbirine yabancı aynı bedende ayrı iki ruh gibi...
Anlamlandıramazlarken birbirlerini...
Çelişkileri çoğu zaman yoruyor beni...

İşte onun için...

Diyorum ki bu gece...

Hüsnü alsın klarnetini gelsin başköşeye...
Masada sadece peynir olsun ve tabi bir şişe rakı...
O çalsın ben içeyim...
O çalsın ben gideyim...
Düne bugüne yarına...

Hesaplaşma zamanıdır belli...
Belli ki vakit geldi...

Biraz durup nefeslenmek lazım şimdi...
Bir elinle duvara yaslanıp,bir elinle bacağına dayanıp...
Biraz eğilmek lazım içinin derinliklerine...

Kimse olmamalı...
Hüsnü bile hiç konuşmamalı...
Klarnetini konuşturmalı...

Klarnetin her notası isyanlarımı bastırmalı...

Her yudum biraz daha kendimden uzaklaştırmalı...