Babam...
Canım babam...
18 gün oldu...

Hayatımıza devam ediyoruz...
Ama hep bir yanımız eksik...
Her gülüşün içinde müthiş bir sızı da saklanıyor...
İnsan olmak, en büyük sınav...
Bu acıyla nasıl baş edebildiğimize bazen ben bile şaşırıyorum...
Özlemim her geçen gün artıyor...
Yokluğunun gerçekliği,her geçen gün daha dayanılmaz bir hal alıyor...
Hep seni düşünüyorum,tv izlerken,oyun oynarken,çalışırken,uyumadan önce,uyanır uyanmaz...
Sanki ben seni düşünmeyi bırakırsam,sen o gün gerçekten ölecekmişsin gibi geliyor...
Ben hep seni düşündükçe sanki sen hala benimleymişsin gibi geliyor...
Yalnız kaldığım her an,senden bir işaret arıyorum etrafta...
Hadi babacım,gel bak kimse yok diyorum...Gel sarıl bana kimseye söylemem söz diyorum...
Arıyorum arıyorum...bulamıyorum...
Bekliyorum bekliyorum...gelmiyorsun...

Sonra aniden sanki biri ciğerlerime,kor demirle saldırmış gibi,canım yanıyor...
Hıçkıra hıçkıra ağlıyorum...

Belki diyorum...yine ağlamama dayanamaz...gelir...

Gelmiyorsun...

Çok özlüyorum babam...
Burnumun direği sızlıyor...O toprağı kazıp,sıkı sıkı sarılmak istiyorum sana,bana bir defacık sarıl istiyorum...
Geçicek bu acı kızım de...
Kavuşucaz de...

Bişey de bana babam...
Nolur dayanabilmem için bişey de...