18 Nisan 2013 Perşembe

Babacım...

Sen gideli 12 gün oldu bile...
Yaram hala taptaze...
Bir gülüş,bir anı,bir ceket,bir mendil,bir kumanda...
aniden kanatıyor yaramı...

Sen ölene kadar hiç yanmamış benim canım...
Hiç gerçekten üzülmemişim...
Akıttığım her damla göz yaşı boşunaymış...
Şımarıklıkmış...

Şimdi acıyan canım,akan gözyaşlarım...
Öyle gerçek ve öyle dayanılmaz...

Yeni yeni resimlerine bakabilmeye başladım,dün gece annem uyuduktan sonra bilgisayarında videolarını izledim...O gülüşünü bir kez daha görebilmek için sahip olduğum her şeyden vazgeçebilirim...

Ardından yazdığım ilk mektuptan sonra rüyama girdin,dileğim de ki gibi başımı göğsüne yasladın,sımsıkı sarıldın...Kokunu doya doya içime çektim...

Sağlıklıydın...Dilek apartmanında gördüm ikimizi...O capcanlı,dimdik hep neşeli halinle...

Sen hastayken en çok senin o hallerini hatırlayamayacak olmamdan korkuyordum...Sen öldüğünde en çok yalnızca kefenli halini hatırlamaktan korkuyordum...

ama sen bütün korkularımı bilmişsin gibi...

en genç en yakışıklı en sağlıklı en neşeli ve en inatçı halinle girdin rüyama...

Hastalandığından beri hasret kaldığım o sımsıkı sarılmanla...

Çok özlüyorum babacım seni...Bazen dayanamayacak gibi oluyorum...






Hiç yorum yok: