Herkes gibi...
Beni de çok etkiledi Defney Joy Foster'ın ölümü...
Yakıştıramadım bu gencecik insana...
Bebeğine doyamamasına üzüldüm en çok...
İnsan evladına doyar mı...
Doymaz elbet...
Ama görebilseydi keşke...
Okula gittiğini...
Okuduğunu...
İzleyebilseydi keyifle...
Oğlunun büyüyüşünü...

Kimseye yakışmıyor elbette ölüm...
Ama bazıları var ki...
Gerçekten çok sakil duruyor...
Ölümün adıyla anılması...
Defne'nin ekran önünde yaptığı hiç bir hareket sakil durmaz,tam tersine ona çok yakışırken...
O atlayan o zıplayan deli dolu kadına her türlü çılgınlık çok yakışmışken...
Ölüm tabut cenaze otopsi...
Hepsi çok sakil durdu...
Levent Üzümcü demiş en gerçek sözü;
"Toprak nasıl hazmedecek böyle bir enerjiyi"diye

Herkes gibi...
Kendimi düşündüm bende...
Ölümde var bu hayatta dedim yine...
Daha önce defalarca kez demiş olmama rağmen...
Şöyle bir silkindim yine...
Ne için bu mücadele...
Sahip olduğu herşeyi bırakıp gitmiyor mu insan?
Evladını bile...

Ölüm ...
En büyük çelişkiye iter beni...
Hem hayatımın,nefes alabiliyor olmamın değerini hissederim dibine kadar...
Hem de herşeyin bomboş olduğu hissine kapılırım elimde olmadan...

Farkında olmadan kapıldığımız hayat mücadelesi...
Bu hayat mücadelesi uğruna vazgeçtiğimiz onca hayal...
İçimi ürperten bir korku kaplıyor o zaman...
İster istemez düşünüyorum...
Şimdi kapıyı çalsa mesela...
Daha yapılmamış o kadar çok hayal...
Gidilmemiş o kadar çok yer...
Tadılmamış o kadar çok lezzet...
Okunmamış o kadar çok kitap...
Doyulmamış o kadar çok sevgi var ki...

Bilmiyoruz hayatımızın kıymetini...
Aslında ölmek değil mucize...
Yaşamaktır mucize olan...

Dilerim Defne hayallerine kavuşmuştur...
Dilerim mucizesinin tadına vararak,varolmuştur...
Ve dilerim gittiği yerde çok huzurludur...