Sevgili blog...

Böbrek taşı düşürmekteyim...
Çok mağdurum...
Orada sessiz sedasız yıllardır benimle yaşayan böbreğimin canımı bu kadar acıtabileceğini inan tahmin etmezdim...
Hadı gündüz biraz daha dayanılır oluyorda...
Hele bir de gece uykunun en tatlı yerinde seni zıplatarak uyandırmıyor mu...
Ardından 3-4 saat kıvran dur...
Duvarları yumrukladım hırsımdam...Görülmüş şey değil...
Neredeyse ağlayacaktım...
Hani yaşımdan başımdan utanmasam...

Doktor kardeş...
Yapacak bişey yok...
Bol su iç...
Ağrı kesici ve antiseptiğini kullan...
Yürü, yapabilirsen ip atla dedi...

Oldukça manasız baktım kendisine...

Doğrulamıyorum bile...
İki büklüm duruyorum karşısında...
Bana ip atlamaktan bahsediyor...
Süper zeka...

Can havli diye birşey var gerçekten...
Beni sedyede ultrasonla muayene etmeye çalışırken sağa sola çevirirken...
Can havliyle saldıracaktım kendisine...

Sonra veteriner hekimlik dönemimde...
Hayvancıkları muayene ederken onlarda bu hisle mi bize tıslayıp,hırlıyorlardı acaba diye düşündüm...
Bi parça vicdan azabı hissettim...

İnsanoğlunun en vahşi hayvan olabilceğine kanaat getirip,konuyu uzatmadan muayenehane'den attım kendimi dışarı...

İstanbul'un kavurucu sıcaklarıyla birlikte sıcak su dolu küvette damarlarımın ve kanallarımın açılıp,memnuniyetsiz taşımın düşmesini beklemekteyim sabırla...

Hadi bakalım...Yolu açık olur inşallah...