8 Mart 2011 Salı

...

Tatlı tatlı kar yağıyor dışarıda...
Çocukluğumdaki gibi cam kenarında kollarımı kavuşturmuş,çenemi kollarıma gömmüş kar yağışını izliyorum...
Kar tanelerinin nazlı nazlı süzülmesini...
Çocukken hissettiğim heyecanı hissetmeye çalışıyorum...

Elbette zor aynı heyecanı hissetmek...

Ve aniden içime tarifi imkansız bir sızı yerleşiyor...

Çocukluğumu özlediğimi hissediyorum bedenimin her hücresinde...
Tüm sevdiklerimin hala aramızda olduğu...
Anneciğimle babacığım gencecikken henüz...
Evimizde huzursuzluk nedir bilmediğimiz günler...
Kimselere veda etmemişken...

Bazen düşünüyorum nasıl bir histi...
Sınırsız coşkuyla mutlu olmak...
Büyüdükçe yitirdiğim coşku...
Ardımızda bıraktığımız sevdiklerimiz ve yeni gelen her yaşın beraberinde getirdiği sorumluluklar sonucu mu terk etti beni...

Mesela bugün düşünüyorum da...

Kar yağıyor... mutluyum...
Doğalgaz faturası kabarıyor...huzursuzum...
Karnım ağrıyor ama çalışmak zorundayım...gerginim...
Bazı dostlarıma... kırgınım...
Kimilerine... özlem doluyum...
Yaşanmışlıklardan... yorgunum
Annem mutsuz...mutsuzum...
Babam tekrar hastalandı...kahroluyorum...

Şimdi çoşkuyla mutlu olmak...Çocukken var olan o sınırsız coşkuyla mutlu olabilme hissiyatına sahip olabilmek mümkün mü...

Her sevindiğim an içimde tarifsiz pişmanlık hissetmekten alıkoyamıyorum kendimi...Babamı kaybetme korkusu beklemediğim her an her yerde avucunun içine alıyor beni...Bağıra bağıra ağlmak istiyorum...
Belki bazen isyan etmek...
Onu almana izin vermeyeceğim demek...
Ama öyle güçlü ki bu hastalık...Karşısında hissettiğim zayıflık dizlerimi büküyor...

Öyle acımasız ki...
O hala hayattayken kaybetmiş hissi yaratıyor...Ve bu his hiç azalmıyor...
Birlikte gittiğimiz her yer bu defa son mu korkusu yaşatıyor...
Coşkuyla kahkaha attığım her an en büyük yasla ağlayacağım anı çağırıyor...
Kollarının arasındayken bir gün gideceğini fısıldıyor...

Ahh canım babam...
Öyle zor ki...
Başaçıkabilmek...
Bu yaşıma kadar her kederimden sen kurtardın beni...
Hep sen teskin ettin içimdeki fırtınaları...
Her yere düştüğümde sen elimden tutup kaldırdın...
Arkama her baktığımda sen hep oradaydın...

Şimdi henüz yaşanmamışken...
Beni bu kadar derbeder eden derdimi...
O gün geldiğinde...

Sensiz...
Bi başıma... !

2 yorum:

Adsız dedi ki...

işte tam yaşadığım şeyde bu benim..seninle gerçekten bi yerlerde kaderimizin benzediğini görebiliyorum...o yanında ama sanki bi kaç dakika sonra gidicekmiş gibi...öyle anlıyorum ki seni...o kaybetme duygusunu....o çaresizliği....elinden bişey gelmiyo çünkü kader bu biliyosun bi ün ölüceğini ama hiç gelsin istemiyosun...sanki hep ensende o duygu...her güldüğünde yapmacık olduğunu biliyosun..sırf baban üzülmesin diye onun yanında daha çok gülüyosun...ağlamak yasak...güçlü duruyosun herkese karşı bi ölüm seni yıkan içten içe seni kahreden....seni anladığımı biliyorum ve yanındayım senin...umutların hep var olsun hiç kaybetme onları...o hastalığıda yeniceğinize inan...

deeptone dedi ki...

üfff bu ne güzel bi yazı.
baban hasta sanırım.
üzüldüm.

ama bunun dışındaki geçmişe özlemini ne güzel yansıtmışsın.

geçenlerde blogla sorunun vardı. sana yazmıştım. çözesin diye. çözmüşsün.

yorumları okuyamıyor musun.
ya da yanıt veremiyor musun.
hiç tepki gelmiyor senden.

baban hastaysa acil şifalar dilerim.