Bir dost gelir alır götürür kara bulutları ardında yüzüne oturmuş kocaman bir gülücük bırakır...

Hayat üzerine uzun cümleler kurabilir insan...
Felsefi içerikli kitaplar bile yazabilir kendince...
Ama biz ne dersek diyelim...
Sonunda kuracağımız cümle...
Hayat böyle işte...

Evet hayat böyle...

Bu hafta sonu çok güldüm,çok eğlendim...
Babamın hala hastanede olduğunu bile bile...
Güldüm işte...

Neden...
Çünkü hayat böyle...

Uzaklardan çıktı geldi...
En zor günlerimizde elele verdiğimiz bir dost...
Yanında dünyalar tatlısı kızıyla...
Tink'imizle...

Biz onunla elele başladık yeni bir hayata...
Beklenmedik süprizleri aynı anda çıkardı hayat karşımıza...
Birbirimizi de yine bir sürprizle tanıştırmıştı oysa...
Hiç bilmediğimiz tanımlamalar getirdi hayat yanında,bizim yanımıza uğradığında...
Alışıverdik hemen onunla,baş ettik...
Başetmeye çalışırken de oldukça eğlendik...
Kimseleri umursamamayı birbirimize öğrettik...
Aramızda 11 yaş olsa da yine birlikte Line'da çığlık çığlığa şarkılar söyledik,dans ettik...

Madcon'dan  Beggin dedik...
Hem söyledik hem eğlendik...
Erkeklere kızdık saydık sevdik sövdük söylendik e yine eğlendik...

Sonra bir gün geldi...
Beni bırakıp gitti...
Ankaraya...
Veda etti İstanbul'a ama aklında kısacık bir ara...
İnsanlar şehirleri terkettiklerinde hayatları kökten değişmiyor bir anda...
Onu yaşadık...Öğrendik...
Aramızda km olsada her ağladığımda bir otobüsle hep yanıbaşımda...
Acil durum sinyali yetiyordu işte ona...
Birlikte olmaya...

Ama sonra sorumluluklar,işler güçler girdi araya...
Koskoca bir ayrılık beraberinde 1 yıl kadar...
Neden mi?Çünkü hayat böyle işte...

Ama 13 ağustos cumartesi günü geldi... 1 yıl sonra...

Ne bulduk karşımızda...
Değişmeyen tek şey hislermiş oysa...

Yine aynı sıcacık kucaklaşma,yine kıkırdamalar...
Hayatımıza eklediklerimiz ile beraber yine sıcacık sohbetler...
İyi ki geldi Ankara'dan...İyi ki beraberdik kısacıkda olsa...

Ve bu hafta sonu iyi ki gülüştük öylesine doya doya...