Annem...

Annem;

Bugün senin doğum günün...
Varoluşunun bize hediye edildiği gün...
Eminim herkes çok sever annesini...
Bende herkes gibi kendimden bile çok seviyorum seni...
Seninle unutulmayacak hatıralar ile birlikte zaman zaman inişli çıkışlı uzun bir yol yürüdük...
Gencecik yaşında sahip olduğun kızınla birlikte büyüdün...
İkimizinde elbette hataları oldu birbirimize karşı...
Ama büyürken kim hata yapmaz ki...
Senin ilkgözağrın olmak dünyanın en güzel hissi...
Her ne kadar sen pek gösteremesende sevgini...
Öyle başkalarının annesi gibi süslü,allı pullu sözler söyleyemesende çocuklarına...
Şöyle mıncık mıncık sevemesende bizi...
Bilirim ki canını verirsin evlatların için...
Senden öyle çok şey öğrendim ki...
Ve pek belli edemesemde hala öyle çok şey öğreniyorum ki...
Konuşmayı,yürümeyi,yemek yemeyi,okumayı,yazmayı,sevgiyi saygıyı...
Ama en önemlisi...
Fedakarlığı öğrendim senden...
Bizim için ne çok hayalinden vazgeçtin kimbilir...
Kaç gece uykusuz kaldın...
4 harften oluşan kısacık bir sıfat gibi görünse de annelik...
İçinde barındırdığı anlamların kitaplara sığmayacak kadar çok olduğunu senden öğrendim...
Dürüst olmanın değerini senden öğrendim...
Yalan söylememe gerek olmadığını,ben her ne yaparsam yapayım,ne durumda olursam olayım...
Dünyanın en büyük suçunu da işlesem, arkadamda dimdik durduğunu görerek...
Dürüst olabilmeyi öğrendim...
Annelerin her yalanı anlayabileceğini öğrendim...
İnanmış gibi yapsan da,gerçeğin ne olduğunu her defasında bildiğini öğrendim...
Sen hayatta oldukça beni sarıp sarmalamaya hazır kollar olduğunu öğrendim...
Bazen beni çok kızdırsa da yasakların,kuralların; aslında hep beni korumaya çalıştığını öğrendim...
Gerçekten canımı yaktığımda,senin canını daha çok yaktığımı öğrendim...
Derdini paylaşabilen biri olamasamda,beni bıkıp usanmadan dinleyecek birinin hayatta var olduğunu öğrendim...
Benim mutluluğumun onun mutluluğu,mutsuzluğumun onun mutsuzluğu olan bir varlığın bana hediye edildiğini öğrendim...
Herşeyden önemlisi karşılıksız sevilmeyi öğrendim...
Sen olmasan ne yapardım bilmiyorum...
Her düştüğümde elimden tutup,kaldırmasan...

Sana layık bir evlat olmayı başaramasam da çoğu zaman...
Hayallerinin hiçbirini gerçekleştirememiş de olsam...
Elimden geldiğince  iyi evlat olmaya çalıştım sana...
İnan bana...
Ama bende böyleyim işte...

Hayatta ki en büyük pişmanlıklarım hep seninle ilgili...
Hani şu ergenlikte hırpaladığım için seni...
Ahh hiç unutmuyorum annecim...
Gözlerinde ki yaşlarla "ulaşamıyorum kızım sana" deyişini...
Keşke hiç üzmeseydim seni...
Bak annem uğruna seni kırdığım herkes çıktı gitti hayatımdan...
Bir tek sen kaldın...
Ve bir tek sen vardın...

Şimdi bugün 29 yaşına gelmişken ben,aramızda ki 20  yaş giderek kapanıyor sanki...
Birlikte büyüdüğün kızınıda büyütmeyi başardın belki de sonunda...
Canım annem...
Senin kıymetini bugün daha iyi anlıyorum...

Sana milyonlarca kez teşekkür ediyorum...
Beni sevmekten hiç vazgeçmediğin için...
Hep yanımda,yakınımda olduğun için...
Bazen önümde, bazen arkamda dimdik durabildiğin için...
Bütün sıkıntılarımdan çekip kurtardığın için...
Bana herkese nasip olmayan,huzurlu bir yuvada büyüme şansı verdiğin için...
Beni,kardeşimi,babamı bu kadar çok sevdiğin için...

İyi ki doğdun anneciğim...
İyi ki varsın...
Seni bu sayfalarda,en süslü kelimelerle bile anlatamayacağım kadar çok seviyorum...

Kızın...