babam

Babacım...

Zaman geçiyor...
Hafifledi mi acın dersen...
Yok biraz olsun hafiflemiyor...

Özlemin arttıkça daha da dayanılmaz oluyor...

Pijamana sarılıp yatıyorum sen gittiğinden beri...
Hani ilk girdiğin yoğum bakımda parçalayarak kestikleri var ya...
İşte ona...

Gözümün önünde hep hastanedeki hallerin...
Hep o mücadelen...
Hep hayata tutunma isteğin...

Onları hatırladıkça büyüyor içimdeki kızgınlık...

Haksızlık diyorum...

O kahpe hastalığın seni yenmesini sindiremiyorum...

Annemle senin belki minicik de olsa bizim...ailemizin bu mücadelesine,onca duaya,onca emeğe,onca direnmeye...

Çektiğin tüm acılara rağmen hiç gitmeyen gülümsemene...
En karamsar günlerinde bile bize verdiğin morale...
O hep dimdik olan duruşuna...
Hastalığınla dalga geçebilmene...
Hastayken bile bizim için ağlayabilmene...
Hep bizimle eşinle evlatlarınla olma isteğine...
Kusacağını bile bile sırf iyi gelecek diye yiyebildiğin kadar yediğin her lokmaya...
Her gün başka bir yan etkisini çektiğin halde hiç itiraz etmeden aldığın her bir ilaca...
inancımıza
umutlarıma...